Toen ik 13 jaar geleden een burn out kreeg, begreep ik daar helemaal niets van. Op een vrijdagavond zakte ik letterlijk door mijn hoeven. Door een raar gevoel in mijn hielen kon ik een moment niet meer op mijn benen staan. Dit zakte na een uur af. Ik voelde me paniekerig, duizelig en had een druk op mijn borst. De meeste signalen van een mentale overbelasting worden door velen meestal totaal genegeerd. Hier bleek ik ook heel goed in.
Na 2 weken thuis te hebben gezeten en geen verbetering te zien werd ik door de bedrijfsarts werd ik naar een coach gestuurd. Daar had ik nog nooit van gehoord. Ik kreeg er zelfs 2 toegewezen! Eentje voor m'n privéleven en eentje voor m'n werkend leven. Iets met bewust zijn. Dat was ik toch wel? Ik was me juist heel bewust van hoe de mensen om me heen handelden en dacht wel te weten hoe ze zich voelden en wat ze dachten. Had een behoorlijk inlevingsvermogen, dus hield altijd rekening met anderen. Voelde "sfeertjes" feilloos aan. En... ging deze wanneer nodig ook uit de weg.
Ging daar even een nieuwe wereld voor me open. Je kon blijkbaar "in je hoofd zitten" of " in je lijf". " In je hoofd zitten was ik blijkbaar erg goed in. "In je lijf zitten", bleek in ieder geval iets te zijn, wat ik al een tijd niet meer gedaan had. Of in ieder geval niet vaak genoeg deed. Even checken hoe het met míj ging i.p.v. alles en iedereen om me heen, ouders, partner, vrienden, collega's. Voelen dat je moe bent en dus niet door ramt. Best een verademing, maar hoe dan? Hoe dan, de hele tijd dit doen? Hoe dan, als je altijd anders deed. Zucht. Deed ik wel wat ik echt wilde? Gaf ik wel mijn grenzen aan? Nee dus. En wat wilde ik dan eigenlijk echt? En wat waren dan mijn grenzen? Waren die anders dan ik dacht? Ik had nog een lange weg te gaan.
Van de bedrijfsarts moest ik ook, onder begeleiding, gaan sporten. Ik werkte helemaal niet meer en werd 3 keer in de week in de sportschool verwacht. Met lotgenoten. Allemaal opgebrand, over hun grenzen gegaan, mentaal moe. Bewegen móest.
De meeste signalen van een mentale overbelasting worden door velen meestal totaal genegeerd. Wanneer je schrikt, maak je adrenaline aan. Wanneer iemand lange tijd in een stressvolle situatie verkeerd, maak je te veel adrenaline aan en worden alleen de belangrijkste lichaamsfuncties in stand gehouden. Hierdoor had ik die pijn in mijn hielen gekregen. Hierdoor was ik door mijn hoeven gezakt.
Na een half jaar krabbelde ik op. Nee, dat is niet goed omschreven. Ik kwam terug, sterker, bewuster, fitter. Mentaal fitter, fysiek fitter.
1) WETEN. Ik kende mezelf beter. Mijn talenten, krachten, grenzen. Het lijf kent 3 intelligentie centra. Je hoofd, je hart en je buik. Ik blijk o.a een "nummer 9" te zijn. (Lees ook ELSP methode VERWIJZING SITE VOLGT). Iedereen heeft een voorkeursmanier om deze intelligentie centra te gebruiken. Ik las op een psychologie site : "u neigt ertoe de wereld waar te nemen door een filter van lichamelijke sensaties, fysieke waarnemingen en onberedeneerd instinct" en "u neigt ertoe de wereld waar te nemen door een filter van emotionele intelligentie. U bent afgestemd op het humeur en de gevoelens van anderen om uw gevoel van verbinding met de ander te onderhouden". En we leren vanaf dat we naar school gaan maar alles in ons hoofd te stoppen en beslissingen met je hoofd te nemen. Nooit leerde ik iets over beslissingen nemen met mijn intuïtie. Dit verklaarde voor mij dat sommige dingen gewoon klopten en waar waren voor mij, maar ik ze niet kon uitleggen aan anderen. Ik kon nu mijn gevoel woorden geven en zo tot actie komen. Ik had impact!
2) VOELEN. Ik vóelde weer. Ik vóelde wanneer ik over mijn grenzen ging en vóelde wanneer ik iets écht wilde of niet. Maakte bewuste keuzes. Door mijn gevoel met mijn verstand te laten samenwerken verspilde ik minder energie. Ik had betere relaties met collega's, vrienden en familieleden.
3) STERKER. Ik was fitter. Een gezond verstand in een gezond lichaam. Ik liep hard. (ik liep 3 keer per week hard, soms zelfs 13 km).
Ik was altijd al, onbewust, geïnteresseerd in wat anderen beweegt en wat mensen een team maakt of niet. Ik werd uiteindelijk teammanager bij een grote verzekeraar. Ik zag mensen burn outs krijgen, teams die het moeilijk hadden samen te werken en tot goede resultaten te komen. Ontevreden medewerkers. Medewerkers die al jaren vast zaten. Zich niet gehoord voelden binnen een groot bedrijf. In het boek "Sapiens" wordt het volgende gezegd: "Ooit vormden mensen groepen die een omvang hadden van rond de 150 personen. Boven dat aantal is het lastig voor het menselijke brein om een persoonlijke relatie aan te gaan met andere individuen". Een persoonlijke relatie met anderen is belangrijk voor het goed voelen van de mens op een werkvloer. Wanneer we een gezamenlijk doel/verhaal hebben, kunnen we veel grotere teams bouwen. Ik wilde voor ieder individu een bijdrage kunnen leveren. Naar ze luisteren en hen laten leren wat ik ooit heb mogen leren. En al deze individuen laten stralen in een prachtig team.
Zo is Beeee ontstaan. Dit is Beeee.
Test blog 1